Clik here to view.
Maksym Kucharski
Ukraina kontynuuje zabiegi w celu dywersyfikacji źródeł zaopatrzenia w gaz ziemny. Ukraiński minister energetyki, Eduard Stawicki spotkał się ze swoim odpowiednikiem z Azerbejdżanu by porozmawiać o dostawach skroplonego gazu z tego kraju i udziale w projektach AGRI oraz TANAP. Mają one zmniejszyć uzależnienie surowcowe Ukrainy od jej wschodniego sąsiada.
Basen Morza Czarnego odgrywa istotną rolę w strategii dywersyfikacyjnej Kijowa. Budowany terminal LNG niedaleko Odessy ma być gotowy już pod koniec 2014 r. Ukraina zawarła uprzednio porozumienie z Azerbejdżanem, zakładające import 10 mld m3 błękitnego paliwa. Dodatkowo na wspomnianym spotkaniu dyskutowano o możliwości zaangażowania się Ukrainy w projekt AGRI, zakładający eksport azerskiego skroplonego gazu do Rumunii przez port w Gruzji. AGRI to nic innego jak White Stream II – modyfikacja projektu gazociągu, który miał biec po dnie Morza Czarnego i służyć do przesyłania azerskiego surowca do Europy przez terytorium Ukrainy i Rumunii. W tej wersji gaz byłby jednak przesyłany w postaci LNG. Minister Alijew potwierdził wczoraj, że Azerbejdżan „może zagwarantować pewną ilość gazu na potrzeby kierunku czarnomorskiego. Może to być 3, 5, czy 8 mld m3.”
Czytaj także: Nowa azerska inwestycja w projekt Sarmatia
Na spotkaniu poruszono też temat możliwego wykorzystania ukraińskiej infrastruktury do zaopatrywania w błękitne paliwo klientów w Europie dzięki udziałowi Kijowa w projekcie TANAP. Nie obyło się bez kwestii spornych. Wspomniany gazociąg będzie dostarczał błękitne paliwo znad Morza Kaspijskiego w okolice tureckich cieśnin. Tymczasem Ankara obawia się, że ukraińskie tankowce z LNG, które będą przez nie przepływały mogą stworzyć zagrożenie ekologiczne. Kijów utrzymuje natomiast, że przy zastosowaniu odpowiednich środków uda się wyeliminować te obawy i wynegocjować rozwiązanie.
Paradoksalnie to podczas sprawowania urzędu przez Wiktora Janukowycza, uważanego często w Polsce za polityka prorosyjskiego, Kijów rozpoczął realne działania w kierunku zmniejszenia zależności od importu rosyjskiego gazu. Zależność ta jest najważniejszym rosyjskim instrumentem wpływu na Ukrainę, gdyż za pomocą dyktowania cen surowca Moskwa trzyma w garści energochłonną gospodarkę ukraińską. Elementy tej strategii nie ograniczają się do wymiaru czarnomorskiego, obejmują też takie działania jak rozpoczęcie rewersowych dostaw z Europy (w tym z Polski), minimalizowanie importu z Rosji czy stosowanie technologii gazyfikacji węgla w celu zastąpienia tego importu (co ciekawe, przy współpracy z Chinami). W polskim interesie leży niewątpliwie uniezależnienie się Ukrainy od Rosji, w związku z czym należy trzymać kciuki za powodzenie ukraińskich projektów. Z drugiej strony trzeba pamiętać, że według ekspertów niektóre z nich mogą być realizowane lub nagłaśniane tylko po to, by uzyskać silniejszą pozycję w negocjacjach z Gazpromem.
Maksym Kucharski
Twitter: @MaksymMK
